Ντα Βίντσι

– Με τρώει το πόδι μου και όλο ξεχνάω πώς το λένε, αυτό, οι άνθρωποι. Homo Universalis. Ναι. Homo Universalis. Ο συνολικός άνθρωπος. Ο καθολικός.  Ξεχνάμε όμως. Οι άνθρωποι. Αν ήμασταν όλοι Ντα Βίντσι. Αν μπορούσαμε να θυμόμαστε, το γεγονός, ότι είμαστε όλοι σύμπαν. Ένα. Αυτό που νιώθεις αυτή τη στιγμή μπορεί να επηρεάσει το τελευταίο πετραδάκι του γαλαξία μας. Το περιορίζω, λίγο, γιατί μέχρι εκεί μπορεί να αντικρύσει η συνολικότητα μου χωρίς να πάθω κρίση πανικού. Από το δικό μου σύμπαν συναισθημάτων μέχρι το τελευταίο πετραδάκι του γαλαξία μας. Γκρι είναι. Το πετραδάκι. Δεν ξέρω γιατί αλλά γκρι το βλέπω. Όλα τα, μέσα μου, νεφελώματα γεμάτα ακαθόριστη ύλη και ενέργεια σε χρώματα πετρωμάτων. Το σπρώχνουν. Λίγο, κάθε φορά, αλλά το σπρώχνουν. Λίγο, με βάση τη μονάδα μέτρησης που μάθαμε στο σχολείο. Αν συνεχιστεί αυτό δύο πράγματα μπορεί να συμβούν: ή που θα βγει απ’ το γαλαξία μας ή που θ΄ αρχίσει να αντιστέκεται. Τι λες να συμβεί αν αρχίσει ν’ αντιστέκεται;

 
– Ν’ αλλάξεις μονάδα μέτρησης