τα μικρά μου

Ξεκινάω να γράφω με μια καινούργια γραμματοσειρά που μου χάρισαν προχθές, σε μια απόπειρα να μου ανασυντάξουν τη διάθεση, ξέρω πως όταν το ποστάρω, η διαφορά αυτή δε θα φαίνεται- είναι όμως από τα μικρά πράγματα που μου αρκεί να υπάρχουν κι ας τα βλέπω μόνον εγώ

Έχει κάτι παράδοξα οικείο και ταυτόχρονα αμήχανο να σου θυμίζουν πώς ήσουν πριν είκοσι χρόνια, ‘πες μου, δε θυμάμαι’ και το χέρι γύρω απ’το λαιμό, όπως τότε όταν ζοριζόμουν, όπως πάντα εδώ που τα λέμε, ‘έτσι όπως είσαι τώρα ήσουν, άκουγες με χαμόγελο και μετά κατέβαζες κεφάλι σαν ταύρος, άστραφταν τα μάτια σου κι έχωνες κι είχες δίκιο’, για δες, οι άνθρωποι που κάποτε σημάδεψαν ανεξίτηλα τη ζωή μας θυμούνται κι είν’αυτό μια απόδειξη ότι υπήρξαμε κι ας μη θυμόμαστε εμείς πια

Τον τελευταίο καιρό, κάμποσο καιρό για την ακρίβεια, βλέπω λεπτομέρειες, μικρά μικρά κομματάκια- σε πράγματα, σε γραπτά, σε τοπία, σε ανθρώπους, και μου αρκούν-αυτά μού φτιάχνουν την πραγματικότητά μου, αυτά καθορίζουν τη στάση μου και τα συναισθήματά μου κι είν’αυτή η σημαντική μου πραγματικότητα-σαν να μη με αγγίζει η πραγματική μεγάλη εικόνα, η αντικειμενική, η ρεαλιστική- και μετά με ελέγχω, γιατί το κάνω αυτό, μήπως ξεμωραίνομαι, μήπως παραμυθιάζομαι, δε βρίσκω απάντηση και συνεχίζω να κάνω το ίδιο-  κι έχω πολλά ερωτηματικά, δεν ξέρω γιατί τόσα πολλά, νομίζω πως θα’πρεπε μεγαλώνοντας να μειώνονται οι απορίες και ν’αυξάνονται οι βεβαιότητες- φάουλ κι εδώ;

Είναι μικρά όσα με καθορίζουν, πάντα ήταν, ένα χαμόγελο, δυο καφέδες, ο ήλιος, η καταφυγή σε αγαπημένες αγκαλιές όσο λίγο κι αν κρατάει, οι καλές κουβέντες, τα λαμπερά βλέμματα, τα χάδια, τα χρώματα, οι κοινές θεωρήσεις, οι αναμνήσεις όσων έχω ξεχάσει και μια βεβαιότητα- κάθε στιγμή φτιάχνονται οι μελλοντικές κι η άνοιξη δεν αργεί-