bullets are the beauty and I don’t know why

Δεν θα το πιστέψεις τι μου συμβαίνει τελευταία.

θέλω να πιάσω το χέρι σου

Περπατάω με τ’ ακουστικά και δεν βλέπω τίποτα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, πολυκατοικίες, αυτοκίνητα, μηχανές, γάτες.

να πάμε στην Κίνα

Ένα κλικ πριν κοίταζα, κρυφάκουγα τι λένε στο δίπλα τραπέζι, τι μουσική παίζουν στα φανάρια, τι φοράνε ενώ περιμένουν το τρόλεϊ στις οκτώ και δέκα το πρωί.

να με ξυπνήσεις, να σου φτιάξω καφέ

Την πρόσεχα τη γάτα που πεταγόταν απ’ τον κάδο όταν έριχνα τα σκουπίδια. Παρατηρούσα, πίσω απ’ τα γυαλιά ηλίου μου τα μπαλκόνια- ποια έχουν λουλούδια ποια δεν έχουν και ποια μόνο κάτι ξεραμένους φίκους. Ήξερα τι γίνεται στο κάθε σπίτι από το μπαλκόνι του.

χαμογελάς και πατάω πιο γερά

Έφτιαχνα ιστορίες. Μάντευα τι χρώμα έχουν τα πιάτα. Ποιος ξέχασε να πάρει ρολό κουζίνας και ποιος έχει καμένο κάλυμμα στον καναπέ.

μ’ αγγίζεις απαλά και περιμένω

Τώρα δεν κοιτώ, είμαι θολή, απ’ το φως

είσαι εσύ;

και βλέπω ότι ζωή δεν είμαι μόνο εγώ.