ποτέ ματ

τα μικρά κοριτσάκια αγαπούν πολύ τα γυαλιστερά παραμύθια, αυτά που αισθάνεσαι πως σε ρουφάνε μέσα τους και σε πασπαλίζουν με γκλίτερ από την κορφή μέχρι τα νύχια, και σκορπάνε αστράκια ολούθε, αστράκια που τα τα βλέπεις με ανοιχτά μάτια ή με κλειστά, μικρές γυαλιστερές πολύχρωμες χιονονιφάδες που κολλάνε παντού πάνω σου και κυρίως μέσα σου και μεταμορφώνουν το τοπίο, το μέσα κι έξω, σε λαμπερό σκηνικό, κι εσύ στη μέση, μ’ανοιχτά χέρια και κλειστά μάτια και πλατύ χαμόγελο και μακρύ κόκκινο φουστάνι κι από πάνω ένα πανωφόρι ξεκούμπωτο, αγκαλιάζεις τον κόσμο ολόκληρο, γιατί είναι δικός σου, είν’ωραίος, είναι παραμυθένιος και γυαλιστερός όσο δεν πάει

και το σκηνικό ξεθωριάζει όσο περνάει ο καιρός, σαν την ασημόσκονη πάνω στα χριστουγεννιάτικα στολίδια που από χρονιά σε χρονιά, περνώντας από κούτες στην αποθήκη και χέρια που τα χαϊδεύουν και τα κρεμάνε και τους αλλάζουν θέση και γάτες που τα κουτουλάνε και τα πετάνε κάτω, σαν την ασημόσκονη που φεύγει σιγά σιγά, σκορπάει στον αέρα κι αφήνει λίγο λιγότερο κιτς στη ζωή, αντάμα και λίγο λιγότερη μαγεία και το φουστάνι δεν είναι πια κόκκινο και το πανωφόρι κουμπώνεται ως το λαιμό και τα χέρια σφίγγουν το ένα τ’άλλο ή χώνονται στις τσέπες –γιατί γάντια δε φοράς ποτέ-, κι ο κόσμος δεν είναι πια δικός σου, είναι δύσκολος και βαρετός κι απογοητευτικός και σκληρός, καθόλου παραμυθένιος και κυρίως, είναι πια τελείως μα τελείως ματ-

και λες εντάξει, έτσι πάνε τα πράγματα, ξεθωριάζουν, είναι φυσική τους μοίρα αυτό –ποιο γύρισμά της να περιμένεις- υπάρχει ζωή και μετά το γκλίτερ

κι έρχεται ένα βράδι, καθόλου γυαλιστερό, που κάθεσαι στην κουζίνα την ώρα που οι δρόμοι είναι γεμάτοι ζευγάρια αγκαλιασμένα, ζευγάρια που λάμπουν κάτω από τη βροχή και τα βλέμματα των άλλων, ένα βράδυ που τη βλέπεις την αστρόσκονη στα πρόσωπά τους και στις αγκαλιές τους και στα χέρια τους που αλλάζουν τσέπες, γιατί έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, τα χέρια πρέπει νά’ναι ορθάνοιχτα να αγκαλιάζουν τον κόσμο ή χωμένα στις τσέπες του αγαπημένου σου, το ίδιο είναι άλλωστε, κι έρχεται λοιπόν ένα τέτοιο βράδυ κι αισθάνεσαι ξαφνικά πάλι γυαλιστερή και πέφτεις για ύπνο με ακριβώς αυτή τη γυαλάδα να μαλακώνει τον κόσμο και ξυπνάς και βρέχει και δεν πειράζει και ψάχνεις να βρεις μια φωτογραφία ακριβώς σαν αυτή την αίσθηση, και δε βρίσκεις

αλλά όλα στα χέρια μας είναι όταν τα χέρια είναι ορθάνοιχτα για να αγκαλιάζουν τον κόσμο ή χωμένα στις τσέπες του αγαπημένου σου, το ίδιο είναι άλλωστε, κι έτσι μια καθόλου γυαλιστερή φωτογραφία που βρίσκεις μπορεί εύκολα να μεταμορφωθεί στο σκηνικό που θες, πάρε μόνο τα γκλίτερ στυλό από την παιδική κασετίνα και ζωγράφισέ τα μόνη σου, κι ας ήσουν πάντα άθλια στη ζωγραφική, δεν πειράζει, τα καλύτερα σκηνικά μας πάντα μόνοι μας τα φτιάχνουμε και πάντα με έναν μόνο σκοπό, να μας ξανακάνουν  την ύπαρξη γυαλιστερή- σα λαμπιόνια σε παραλιακή ταβέρνα πάνω στην άμμο